Wigilię Paschalną zaczęliśmy od Liturgii Światła. Przed kościołem zostało pobłogosławione ognisko. Cały ten obrzęd oznacza, że Jezus jest światłością świata, która rozświetla mroki naszych serc. Po tym obrzędzie nastąpiło ozdobienie paschału pięcioma gronami, które razem tworzą krzyż. Symbolizują również pięć ran Chrystusa. Na paschale widnieje Λ i Ω, pierwsza i ostatnia litera alfabetu greckiego, co oznacza wieczne panowanie Chrystusa jako Króla (Jezus jest początkiem i końcem). Następnie paschał został zapalony od poświęconego ognia i wniesiony do ciemnego kościoła. Po drugim śpiewie „Światło Chrystusa” wierni zapalili od paschału swoje świece. Po okadzeniu paschału i mszału był śpiew Orędzia Paschalnego. Jest to jedna z najpiękniejszych modlitw starochrześcijańskich, która opowiada o historii zbawienia i jest pochwałą świecy paschalnej. Następna część to Liturgia Słowa, która ukazała historię zbawienia np. o stworzeniu świata czy przejściu przez Morze Czerwone. Pod koniec śpiewaliśmy hymn „Chwała na wysokości Bogu…”. Liturgia Chrzcielna skupia się na symbolu chrztu św., jakim jest woda. Po litanii i błogosławieństwie wody chrzcielnej odnowiliśmy przyrzeczenia chrzcielne przy zapalonych świecach.
W piątkowy wieczór o godz. 17.00 rozpoczęliśmy liturgię Męki Pańskiej. Uczciliśmy Zbawiciela świata Jezusa Chrystusa poprzez wysłuchanie opisu Męki Pańskiej oraz adorację krzyża św., za którą można uzyskać odpust zupełny pod zwykłymi warunkami. Po Komunii św. w uroczystej procesji przenieśliśmy Najświętszy Sakrament do grobu Pańskiego, który w tym roku pomogli dekorować mieszkańcy Kęs i Tąsew.
Wielki Czwartek to dzień ustanowienia dwóch sakramentów: Kapłaństwa i Eucharystii. Wspominamy, a zarazem upamiętniamy Ostatnią Wieczerzę, jaką Chrystus spożywał ze swymi Apostołami w Wieczerniku w ostatnią noc przed męką. Pięknie ukazują to słowa znanej pieśni: „Uczta Pańska jest pamiątką tej wieczerzy przed wiekami, kiedy Jezus w noc ostatnią w ręce ludzkie był wydany”.
Tradycja odprawiania drogi krzyżowej powstała w Jerozolimie (Via Dolorosa). W średniowieczu rozpowszechnili ją franciszkanie, którzy oprowadzając pątników, zatrzymywali się przy stacjach przedstawiających historię śmierci Jezusa. Liczbę czternastu stacji ustalono w XVII wieku. 
